Poniższa notka biograficzna została przygotowana przez redakcję Polskiego Portalu Biograficznego.

Zieliński Zygmunt (1858-1925), generał broni Wojska Polskiego, pułkownik austro-węgierski, uczestnik walk o niepodległość, dowódca III Brygady Legionów Polskich, komendant Polskiego Korpusu Posiłkowego, dowódca Okręgu Korpusu w Toruniu. Urodził się w Krakowie 1 sierpnia, w rodzinie powstańca styczniowego. Dorastał w Michalczowej na Podkarpaciu. Uczył się w I Gimnazjum w Nowym Sączu, a potem w Korpusie Kadetów w Wiedniu. Od 1878  służył w wojsku austro-węgierskim, najpierw w Krakowie, potem Innsbrucku, Josephstadt i Bielsku. W 1911 przeszedł na emeryturę w stopniu pułkownika. Po wybuchu I wojny światowej zgłosił się na ochotnika do Legionów Polskich. Organizował i został pierwszym dowódcą 2 Pułku Piechoty. W styczniu 1916  został komendantem Komendy Grupy LP. Od grudnia 1916  dowodził III Brygadą LP. W kwietniu 1917 mianowany dowódcą Polskiego Korpusu Posiłkowego. W lutym 1918 internowany przez Austriaków, najpierw w Huszt, potem w Marmarosz Sziget. 8 listopada 1918 przyjęty do Wojska Polskiego ze stopniem generała majora. W wojnie z Ukraińcami dowodził najpierw grupą operacyjną w rejonie Przemyśla i Lwowa, w kwietniu 1919 został dowódcą 3 Dywizji Piechoty Legionów. W wojnie z bolszewikami został w czerwcu 1920 dowódcą 3. Armii. W październiku 1920 mianowany dowódcą Okręgu Generalnego Pomorze, (po reorganizacji Okręgu Korpusu nr VIII w Toruniu). We wrześniu 1922 na własną prośbę przeniesiony w stan spoczynku. W uznaniu zasług J. Piłsudski nadał mu stopień generała broni. Zmarł 11 kwietnia 1925 roku. Pochowany  na cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Jego żoną była Józefa z domu Onitsch. Mieli troje dzieci.